به این باور رسیده ام که در پس کل مرض های مزمن واگیردار که امروزه ما را زیر ضرب خود گرفته، خواه فیزیکی باشد خواه روانی، چیزی در خود فرهنگ ما وجود دارد که به انحراف رفته است. چیزی که باعث ایجاد دردهای ناخوشایندی است که ازشان رنج می بریم و از آن مهم تر در ایدئولوژی مان نقاط کوری وجود دارد که نمی گذارد این وضع خطرناک را به وضوح ببینیم، چه برسد به این که بخواهیم کاری برایش بکنیم. این نقاط کور، که در فرهنگ ما شایع است و در حرفه ی خود من تا حد فاجعه باری فراگیر، نمی گذارد از ارتباط هایی که سلامت ما را به زندگی های عاطفی اجتماعی مان متصل می کند آگاه شویم.